سرودۀ
شمس عطار اردبیلی
رحمة الله علیه

 زِ ازل، جمالِ تو زد چو دَم زِ تجلّیات، علی علی

 بِفُزود حُسنِ تو دَم به دَم به مُلَمَّعات، علی علی

 نِگهَت چو رفت سوی عَدَم، کُند التفات، علی علی

 سِپَه وجود کشد عَلَم، سوی مُمکنات، علی علی

 تویی جلوه گاه شَهِ قِدَم به صفات و ذات، علی علی

***********

 نه مرا رهی ست به کوی تو، که چو گو به سَر بِدَوَم شَها

 نه نشانه ای ست زِ سوی تو، که  رَسَم به «سِدرۀ مُنتَهی»

 فِتَدَم به کف نه زِ موی تو، که دو عالَمی دَهَمَش بَها

 نه مِیَم به کف زِ سَبوی تو، که مرا زِ خویش، کُند رَها

 نه مَجالِ دیدنِ روی تو، زِ مُشَعشَعات، علی علی

***********

  نه رَهَم دَهی به سوی فنا، گُسَلَم ز خود، به تو رو کنم

 نه ز تیغِ تو به من این عطا، که به خونِ خویش، وضو کنم

 نه ز حبسِ تن کُنیَم  رها، به فَلَک چو مَه تک و پو کنم

 همه جا تو می زنیَم صَلا، به کجا روم، به که رو کنم؟

 که، به دیده، دید، نَتَوان تو را، زِ  مُلَمَّعات، علی علی

***********

 منم از غَمَت، غَریقِ بُکا، تو به قَهقَهاتِ تَبَسُّمی

 من و چون «کلیم» به کف عصا، تو به «لَن تَری» مُتَرَنِّمی

 میِ «مَن یَمُت یَرَني» مرا، ز قرار بُرده، تَرَحُّمی

 به خدا، به مرگ شده ام رضا، نه تَجَبُّری، نه تَحَکُّمی

 سر و جان چه است، بیا بیا، دو جهان فِدات، علی علی

***********

 نه به بحرِ ذاتِ تو انتها ، که به فُلکِ عقل ، گُذر توان

 نه به کُنهِ تو ، رَهِ وَهمها ، که کسی به  وَهم دهد نشان

 نه مرا دَهی تو لبِ ثنا ، صفتت کنم به دو صد زبان

 به جهان ، نه صاحبِ گوش تا ، که من آنچه هست ، کنم بیان

 نه فَراخ ، عَرصۀ فَهمها ، که کنم ثَنات علی علی

***********

 همۀ طوائفِ انبیا ، به دَرَت ، سِتاده ، کلیم سا

 به دل استِغاثه ، به کف عصا ، همه را به سَر ، هوسِ لِقا

 همه گشته مستِ میِ ولا ، دلِ من به عشقِ تو مُبتلا

 نه کَلیمم ؛ آن که رَوَم زِ جا ، به یکی ترانۀ « لَن تَری »

 چو کُشی ، زِ سَر نرود شَها ، هوسِ لِقات علی علی

***********

 زِ تجلّیت وَلَهانِ من ، چو کلیم ، محو به طورِجان

 به تلألؤت ، صَلَواتِ من ، چو خدا ، بر احمدِ خوش بیان

 زِ تَنَفُّخَت ، نَفَخاتِ من ، که زِ نَفخِ من ، شده حَیّ ، جهان

 قَبَساتِ آتشِ ذاتِ من ، همۀ جهان و جهانیان

 شده لیک ذات و صفاتِ من ، به تو ، محو و مات علی علی

**********

 به رُخَت که هست کتابِ من ، تو کتابِ اکبر و اعظمی

 بُوَد این مَدیح ، عَذبِ من ، تو نه از کتاب ، مُعلَّمی

 به تو ، راجِع ست حسابِ من ، که مُشیرِ آدم و عالَمی

 تو سِرِشته ای  گِل و آبِ من ، به خدا ، خدای مجسَّمی

 نبُوَد به جز تو ، ایابِ من ، به دَمِ مَمات علی علی

***********

 به کفِ کلیم عصا دهی ، که بر آر چشمه زِ سنگها

 به خَنیق شوقِ لِقا دهی ، که برو به کامِ نهنگها

 به منِ شکسته ، هَوی دهی ، که در آ ، زِ نام و زِ ننگها

 عَبَثَم صُداع ، چرا دهی؟ زده ام  چنان به تو چنگها

 که شهیِّ ارض و سَما دهی ، نکنم رهات علی علی

***********

 تو ، دَم از ازل بدمیده ای ، به لبِ مَلیح ، بر آتشم

 به سِماعِ جان ، بشنیده ای: که زِ جامِ عشقِ تو سرخوشم

 منم آن گدای خمیده ای ، تو شهنشهیّ و تو محترم

 زِ من اَر تو دست کشیده ای ، بکش ، از تو دست نمیکشم

 دَوَم هر کجا که تو میروی ، چو سگ از قَفات علی علی

***********

 چه خوش آن که از نِگَهی شَرَر ، بزنی به جان ، مُتَوالیَم

 کشیَم چِرا به سوی سَقَر؟ ، بنمای  رَه  تو ، چو ضالّیَم

 زِ مَواجِ کُفر بکش به در ، من اگر چه کافر و غالیَم

 غمِ کفر و دین نکشم دگر ، هَله ، در غمِ تو خیالیَم

 بِبُرَند گر سَرِ من ، زِ سَر نرود هَوات علی علی

***********

 دو جهان شده است فِدایِ من ، که تو را زِ جان شده ام  فِدا

 شده کائِنات گدایِ من ، به دَرَت چو من شده ام  گدا

 چو رضایِ تو ست رضایِ من ، به رضای من برود قضا

 چه اگر کنی تو رَها مرا ، به خدا که مَنَت نکنم رَها

 ببُرند گر دَمِ نایِ من ، نشوم جُدات علی علی

***********

 زِ مُشَعشَعاتِ جمالِ حقّ ، که من از شُعاعِ تو ، مُشتَقَّم

 زِ مَواجِ قُلزُمِ ذو الغَرَق ، تو نَجات دادی ، زورَقَم

 بگشایم آن طَرَفِ  وَرَق ، که تویی حقّ ، ای حقِّ بَر حقَّم

 أنا فالِقُ الحَبِّ وَ الفَلَق ، بِسَرا ، که کافِرِ مُطلَقَم

 که مُقَدَّم از همه ما خَلَق ، نزنم بِلات علی علی

***********

 هوسم به عقل و کمال نی ، نظرم به حُسن و جمال نی

 به سَرَم هوای جلال نی ، به دلم غمِ زَر و مال نی

 به کَفَم عصای سؤال نی ، بِرَسَم به تو ؛ پر و بال نی

 به طوافِ کوت مَجال نی ، زِ تو هم ؛ نَوایِ تَعال نی

 که مرا به جُز تو خیال نی ، به حقِّ خُدات علی علی

***********

 تو مُفَلِّقِ شبِ غاسِقی ، تو مُرَبّیِ مِیِ راوَقی

 همه ذرّه ؛ حَبّ و ؛ تو فالِقی ، به لِباسِ خَلقی و خالِقی

 تو شَمسِ شُموسِ مَشارِقی ، زِ زبانِ «شمس» ، تو ناطقی

 به فِدای آن دلِ صاقی ، نه چُنین بُوَد رَهِ عاشقی

 أَنَا مِن شُعاعِکَ حارِقی ، تو به قَهقَهات علی علی

***********

پایان